Apoel Ultras: ΒΑΡΙΑ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ Η ΦΑΝΕΛΑ….

Είναι λύπη πραγματικά να βλέπεις μια ομάδα που βρισκόταν μέχρι πέρσι στην καλύτερη της φάση σε όλους τους τομείς, να βρίσκεται σε τέτοια χάλια όπως αυτά που είδαμε το βράδυ της Πέμπτης στο ΓΣΠ. Η οδυνηρή ήττα αποκλεισμού, ήταν το επιστέγασμα των κακών εμφανίσεων, κακών χειρισμών, κακών επιλογών και κακών προγραμματισμών. Μια ομάδα που ήταν στα καλύτερα της δεν έπρεπε δυστυχώς να ξηλωθεί. Έπρεπε, νούσιμα, με σταθερά βήματα, με ώριμη σκέψη και επαγγελματικό χειρισμό να προστεθούν 3-4 ποδοσφαιριστές και να γίνει ακόμη καλύτερη.

Εντούτοις έγιναν ακριβώς τα αντίθετα και με την ομάδα να μην πείθει σχεδόν κανέναν ξεκίνησαν οι Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις. Ο κόσμος όμως ήταν εκεί και προς μεγάλη τιμή όλων, η εταιρεία, μας ενημέρωνε μέσω τουίτερ για τον αριθμό των εισιτηρίων διαρκείας. Τα πρώτα παιχνίδια ήρθαν, με κάποιους νεοφερμένους ποδοσφαιριστές να μην πηγαίνουν ποτέ στο προπονητικό κέντρο. Υπήρχαν άσχημα σημάδια, όμως ο κόσμος τους κτύπησε φιλικά στον ώμο. ‘Προσπαθήστε καλύτερα, είμαστε δίπλα σας’.

Τα προβλήματα συνεχίζονται, αφού 2 πρωτοκλασάτοι επιθετικοί τίθενται εκτός αγωνιστικής δράσης. Ο πρώτος και ίσως ο καλύτερος, τραυματίζεται και ο δεύτερος δεν τα βρίσκει με τον προπονητή και βρίσκεται στο ψυγείο μαζί με τα ευρώ που πληρώνετε αδρά από τους διοικούντες και τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ. Οι οπαδοί ξεροκαταπίνουν, όμως τα διαρκείας αυξάνονται. Τρέλα και αυτή. Ο μεσοεπιθετικός Ατόρνο καλείτε να καλύψει ένα τεράστιο κενό στην επίθεση και φυσικά (δυστυχώς) αποτυγχάνει παταγωδώς.

Τα προβλήματα στην ομάδα συνεχίζουν να υπάρχουν, όμως οι ουρές για εισιτήρια στο Ευρωπαϊκό φτάνουν μέχρι την Λεωφόρο Κέννετυ. Αρρώστια βαριά. Με χίλιες δυο προσπάθειες η ομάδα καταφέρνει και παίρνει εισιτήριο πρόκρισης απ τους Νορβηγούς. Τίποτα όμως δεν μυρίζει ΑΠΟΕΛ. Τίποτα δεν μυρίζει από την ομάδα που έκανε την ανοδική πορεία. Μας μυρίζει πολλές φορές αδιαφορία και έλλειψης πάθους για να προχωρήσεις.

Είναι από τις στιγμές εκείνες που καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, και λες το βράδυ που πας για ύπνο ενώ ξαπλώνεις μουδιασμένος και παρατηρείς το ταβάνι, ‘Θα περάσει ρε αδελφέ, δεν θα αφήσουν την ομάδα σε αυτό το χάλι’. Τα προβλήματα συνεχίζονται, αφού η ομάδα γενικώς δεν μας γεμίζει και κάποιοι ποδοσφαιριστές σου δίνουν να καταλάβεις ότι χρειάζονται χρόνο και εσύ απορημένος να προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις τι συμβαίνει. Η προπώληση για το επαναληπτικό παιχνίδι στο ΓΣΠ με τη Μπακού ξενικά πριν καν διεξαχθεί το πρώτο παιχνίδι. Τ

α προβλήματα όμως παραμερίζονται. Η ζήτηση για εισιτήρια είναι τέτοια που φτάνει στα όρια ανωμαλίας. Το παιχνίδι στο Μπακού διεξάγετε και η ομάδα ταρακουνιέται. Όλες οι γραμμές μπάζουν από παντού, με την επιθετική να μην υπάρχει πουθενά. Η αμυντική από την άλλη θυμίζει άμυνα που παίζαμε ξέγνοιαστοι στο Α.Γ.Ο στο δημοτικό, τότε που πηγαίναμε με το ποδήλατο να πάρουμε ένα μαθητικό και να μπούμε στο Μακάρειο. Κουρασμένοι πολλές φορές από την διαδρομή, με μια λάμψη όμως στο πρόσωπο μας. Σε λίγο θα ήμασταν στην πορτοκαλί κερκίδα και όλα θα άλλαζαν. Στο γήπεδο έπαιζαν για την φανέλα και τον κόσμο. Γι αυτό τον πιτσιρικά, για αυτόν τον 60ρη που κουβαλούσε πάντα ένα δερμάτινο τσαντάκι, για τον έφηβο που ήταν σκαστός από το στρατόπεδο, γι αυτόν που τον μπόλιαζαν σε εκείνο το παιχνίδι ΑΠΟΕΛίστα.

Η ομάδα καταφέρνει στο Μπακού με μεγάλη δόση τύχης και παίρνει ένα αποτέλεσμα 1-1 που τις δίνει το πρώτο λόγο για πρόκριση. ‘Θα περάσουμε δεν γίνετε’ μουρμουρίζεις φεύγοντας από το κατάστημα της ομάδας παίρνοντας το εισιτήριο σου για τον επαναληπτικό. ‘Δεν γίνετε ρε γαμώ τη μου, θα φέρουν τον νου τους στο ΓΣΠ, μην ανησυχείς’ Τίποτα δεν σε εμπνέει, αφού αλλαγές δεν γίνονται και το σύστημα της ομάδας με τις συνθέσεις σε κάθε παιχνίδι πάει να καταντήσει αηδία.

Οι ανησυχίες συνέχονται όπως και η στήριξη. Η ζήτηση για να παρακολουθήσει ο ΑΠΟΕΛίστικος κόσμος τον επαναληπτικό, αναγκάζει τους αρμόδιους να ανοίξουν και την βόρεια κερκίδα.

Το παιχνίδι φτάνει...

Ο Σύνδεσμος στήνει ένα ανώμαλο πάρτι πάνω στις κερκίδες και κατά την είσοδο των ομάδα τιμά με τον καλύτερο τρόπο τον Πάνο Μάρκοβιτς. Τότε που ο προπονητής προσπαθούσε για το καλό του Σωματείου και για να προσφέρει χαρά στους οπαδούς. Ο κόσμος το αναγνωρίζει. Κρατώντας το χαρτόνι κατά την διάρκεια του κορεό, κρυφοκοιτάζω τις υπόλοιπες κερκίδες και τα φλάς των κινητών δεν σταματούν να αναβοσβήνουν. Νιώθω μια αγαλλίαση σε ολόκληρο το κορμί μου. ‘ Όλοι τον εκτιμούν. Προσπαθούσε για τον κόσμο. Για το Σωματείο. Στο καλό Πάνο Μάρκοβιτς.’ Το κορεό τελειώνει. Η ατμόσφαιρα δονείτε. 18000 πορτοκαλί ψυχές είναι έτοιμες να τα δώσουν όλα. Όλα ξεκινούν καλά και οι ποδοσφαιριστές δείχνουν ορεξάτοι. Ξαφνικά όλα παγώνουν. Στέκομαι απλά και παρατηρώ. Η ομάδα αποσυντονίστηκε. Δεν είναι ομάδα. Χάνουμε 0-2. Έχουμε ελπίδες. Δεν τα παρατάμε. Ο κόσμος σπρώχνει και η ομάδα μειώνει. Θα γίνει το θαύμα. Δεν είμαστε καλοί. ΜΟΝΟ με θαύμα. Με τύχη. Μακάρι. Ακόμη ελπίζεις και ακόμη τους στηρίζεις. Να περάσουμε και θα γίνουν καλύτεροι στους ομίλους. Είναι όλα ψέμα. Η ομάδα παραπαίει. Δεν είναι ομάδα. Στέκομαι πλέον λυπημένος.

Τέτοια χάλια δεν μπορούν ούτε να σε εκνευρίσουν. Πρέπει να είμαι τρελός. Τέρας ψυχραιμίας. Είμαι πνιγμένος και δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. Δεχόμαστε και τρίτο. Πλέον το παιχνίδι δεν παίζετε για την πρόκριση αλλά μόνο για την τιμή. Ήμουν παρών και σε άλλους αποκλεισμούς. Λεβέντικους όμως. Τότε που η όλοι οι εμπλεκόμενοι έπαιζαν για την φανέλα… Παραμιλώ και με ακούνε. Δεν υπάρχει πια φανέλα μου λέει κάποιος. Κάποια πράγματα όμως δεν αλλάζουν. Μάθαμε στην αξιοπρέπεια και να τα δίνουμε όλα για το καλό του ΑΠΟΕΛ μας. Η φανέλα υπάρχει και είναι βαριά….. …και θα δούμε τις επόμενες μέρες ποιοι μπορούν να την σηκώσουν………

Πορτοκαλί Άποψη