ΖΗΤΕΙΤΑΙ Ελάχιστη Εγγυημένη Ευαισθησία (πραγματική ιστορία)

Αγαπητή κα Υπουργέ, θέλω να σας πω μιαν ιστορία. Πραγματική. 

Γύρω στις 20 του Οκτώβρη με πήρε τηλέφωνο άγνωστος ακροατής. Με χίλιες αντροπάες, που λένε στο χωριό μου, μου είπε ότι είναι το νούμερο 13** - αυτός είναι ο αριθμός αίτησής του για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα (ΕΕΕ), αίτηση που είχε υποβάλει τέλη Ιουλίου. Και ήθελε να μάθει ο άνθρωπος τι θα γίνει με τις υποσχέσεις, πότε θα υλοποιηθούν. Είχε ακούσει και αυτός, όπως όλοι μας, την υπουργό και τους λειτουργούς του υπουργείου Εργασίας να λένε πολλές φορές ότι Σεπτέμβριο θα αρχίσει να δίνεται το ΕΕΕ.

ΖΗΤΕΙΤΑΙ Ελάχιστη Εγγυημένη Ευαισθησίατης  Κατερίνας Ηλιάδη, στην αλήθεια 

- Το νούμερο 13** είναι άνεργος, και ο ίδιος και η σύζυγος του, με τρία μωρά. «Ότι περιθώρια είχα να δανειστώ από φίλους και γνωστούς, το έκανα. Χρωστώ σε όλο τον κόσμο. Υπήρχε και μια σύνταξη της πεθεράς μου, τώρα τελείωσε και αυτή. Πότε θα μας τα δώσουν;». Ακριβώς εδώ αρχίζει κι η ιστορία. Παίρνω τηλέφωνο στο υπουργείο και ρωτώ, αρχικά γενικά. «Είναι με σειρά προτεραιότητας που εξετάζονται οι αιτήσεις και όποια έχει πρόβλημα παίρνουμε τηλέφωνο τον αιτητή». Το νούμερο 13** δεν πήρε ποτέ κανένα τηλεφώνημα από κανέναν και ας ήταν νύχτα μέρα πάνω από τη συσκευή, αναμένοντας το άκρως απαραίτητο για την επιβίωση της οικογένειάς του, ΕΕΕ. Με καθησύχασαν από το υπουργείο ότι είναι θέμα ημερών.

- Πέρασαν δεκαπέντε ημέρες και ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Εν τω μεταξύ, το νούμερο 13** συνέχιζε να με παίρνει τηλέφωνο κάθε μέρα και να με ρωτά εάν έχει κανένα νέο. Και κάθε φορά μου ζητούσε συγγνώμη για την ενόχληση - και άκουγα καθαρά το λυγμό στη φωνή. «Έχω τρία μωρά. Δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω δουλειά, μπορώ να δουλέψω, δεν θέλω επίδομα, δουλειά θέλω αλλά δεν υπάρχει τίποτα. Δεν είμαι κανένας άχρηστος, απλώς έκοψα μέσα». Ξαναπήρα τηλέφωνο στο υπουργείο για να μάθω τι γίνεται. Σχεδόν μου θύμωσε ο λειτουργός, επειδή τον ενόχλησα, λέει, άσκοπα. «Ξέρεις πόσα που τούτα ακούμε κάθε μέρα; Όλοι τα ίδια λένε. Ξαφνικά είναι όλοι άνεργοι και έχουν τρία μωρά». Ο ίδιος που είπε αυτά και άλλα προσβλητικά και απαράδεκτα, σκοτώθηκε να με εξυπηρετήσει και να μου εξηγήσει όταν του ανέφερα την ιδιότητά μου. Είναι θέμα ωρών, μου είπε. «Απλώς θέλω να ξέρω εάν έχει κανένα πρόβλημα η αίτηση και πότε θα έρθει η σειρά τού ανθρώπου για να μην περιμένει και είναι κρίμα». «Η αίτηση είναι μια χαρά, αν είχε πρόβλημα θα του τηλεφωνούσαμε. Είναι θέμα 2 – 3 ημερών». Το μετέφερα στον ταλαίπωρο, ο οποίος το άκουσε με μεγάλη ανακούφιση.

- Πέρασαν άλλες δεκαπέντε μέρες. «Κοιτάζω κάθε μέρα, πρωί και βράδυ, αλλά τίποτε απολύτως. Μπορεί να μας τα στείλουν το Σαββατοκύριακο». Του είπα ότι αποκλείεται Σαββατοκύριακο. Επέμενε. Αφού ξέρουν ότι έχουμε ανάγκη, αν τελειώσουν τη διαδικασία, θα μας τα βάλουν τα χρήματα Σαββατοκύριακο. Ήθελε να ελπίζει. Η μεγαλύτερή του αγωνία ήταν να μην επιστρέψουν στο σπίτι τα τρία του παιδιά και να μην έχουν ηλεκτρικό ρεύμα, γιατί θα το κόψει η ΑΗΚ λόγω απλήρωτων λογαριασμών.
- Τέλος Νοεμβρίου, από το υπουργείο μας ξαναείπαν ότι είναι θέμα ωρών, εξετάζονται 400 – 500 αιτήσεις την ημέρα! Και στην ερώτηση «γιατί από τέλη Ιουλίου, το νούμερο 13** δεν πήρε ακόμα σειρά, αφού εξετάζονται 400 – 500 αιτήσεις την ημέρα», άκουσα φωνές. Ύψωσα και εγώ τον τόνο της φωνής, αλλά το μόνον που κατάφερα ήταν μια τρύπα στο νερό. Μετά από δυο ώρες, αντί του 13**, μου τηλεφώνησαν εμένα από το υπουργείο, για να μου πουν ότι «σήμερα εξετάζεται η αίτηση του κυρίου». ΣΗΜΕΡΑ! «Και γιατί σήμερα; Γιατί με κοροϊδεύατε τόσες μέρες; Με ποια κριτήρια εξετάζετε τις αιτήσεις; Ποιες αιτήσεις πάνε πρώτες και γιατί κάποιες μένουν πάντα στον πάτο της στοίβας;». Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν «η υπουργός είπε... και η υπουργός είπε... και η υπουργός είπε». Σαν να και κάποιος παραδίπλα άκουγε το γλείψιμο στην υπουργό. Μπορεί και να άκουγε.

- «Την Πέμπτη θα μου κόψουν το ρεύμα. Δεν ήμουν συνεπής, σου το λέω, όχι επειδή δεν ήθελα να πληρώσω το λογαριασμό, αλλά επειδή δεν κρατώ, δεν έχω σεντ στη τσέπη». Πήρα στην ΑΗΚ, είπα όνομα, ιδιότητα κλπ, αφηγήθηκα τα καθέκαστα εν συντομία. Οι άνθρωποι εκεί αντέδρασαν θετικά και αμέσως. «Ξέρετε πόσες τέτοιες ιστορίες ακούμε κάθε μέρα; Ο υπάλληλος που χειριζόταν αυτές τις υποθέσεις έπαθε ψυχολογικά, κατάθλιψη, και χρειάστηκε να τον μετακινήσουμε τον άνθρωπο σε άλλο πόστο. Ένα λεπτό να κοιτάξω στο κομπιούτερ... Ναι, χρωστά 400 ευρώ περίπου, να μας φέρει καμιά 200σαριά και είναι ΟΚ». «Δεν έχει μία, είναι άνεργος και εκείνος και η γυναίκα του, έχουν τρία μωρά. Δεν μπορεί να δώσει ούτε ένα ευρώ». «Εντάξει, θα του δώσουμε μια εβδομάδα διορία. Έχει μέχρι την ερχόμενη Παρασκευή, αλλά αν δεν μας φέρει κάποια χρήματα, θα αναγκαστούμε να του το κόψουμε το ρεύμα». Το μετέφερα στο νούμερο 13**.

- Δεν άντεξε άλλο, σηκώθηκε και πήγε ο ίδιος αυτοπροσώπως στο υπουργείο. Τον έστελναν από τον Άννα στον Καϊάφα, στο τέλος βρέθηκε ένας υπάλληλος που είχε λίγο χρόνο να ασχοληθεί με την υπόθεσή του. «Μα κύριε, λείπει ένα χαρτί». «Και γιατί δεν μου το είπατε, γιατί δεν μου τηλεφωνήσατε;». Άκρα του τάφου σιωπή από τον υπάλληλο... Ξανατηλεφώνησα στον ίδιο λειτουργό του υπουργείου που μου είχε θυμώσει πριν λίγες μέρες γιατί δεν καταλάβαινα τα μαθηματικά του, δηλαδή το πως γίνεται να εξετάζονται 400 – 500 αιτήσεις την ημέρα, αλλά τέσσερεις μήνες μετά να μην είχαν φθάσει ακόμα στο 13**. Του είπα ότι τελικά έλειπε ένα χαρτί, αλλά ουδείς ενδιαφέρθηκε να επικοινωνήσει με τον άνθρωπο που ανέμενε νύχτα μέρα το ΕΕΕ. Εισέπραξα πολλή εκνευρισμό και καμία εξήγηση.

- Αρχές της εβδομάδος μου τηλεφώνησε το νούμερο 13** και μου είπε ότι τον ενημέρωσαν από το υπουργείο ότι η αίτηση του εγκρίθηκε επιτέλους, αλλά θέλει λίγες μέρες ακόμα μέχρι να κατατεθούν τα λεφτά. «Την Παρασκευή θα μου κόψουν το ρεύμα. Θα έρθουν στο σπίτι τα παιδιά από το σχολείο και δεν θα έχω ρεύμα. Τί θα τους πω; Σήμερα δεν σου ζητώ να μάθεις τι γίνεται, σήμερα σου ζητώ να βάλεις μέσο εάν μπορείς, να μου την χαρίσουν μέχρι τη Δευτέρα – Τρίτη που θα πάρω τα χρήματα και θα πάω να τους τα δώσω αμέσως. Συγγνώμη, δεν θα σε ξαναενοχλήσω ποτέ στη ζωή μου, αλλά τι να κάνω; Δεν έχω επιλογές. Συγγνώμη... Βρήκα και έκαμα δυο μεροκάματα, να βγάλουμε το Σαββατοκύριακο ως παρακάτω. Σου ζητώ χάρη, σε παρακαλώ και συγγνώμη». Σήμερα που γράφω αυτό το κείμενο είναι Παρασκευή, 5 Δεκεμβρίου 2014, απόγευμα, 5 και 28 πρώτα λεπτά. Ο κύριος Χ ακόμα να λάβει το ΕΕΕ και η ΑΗΚ έχει ξαναδείξει επιείκεια... Μέχρι στιγμής τουλάχιστον.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. 
Αυτοί οι συμπολίτες μας, που ήταν μια χαρά οικογενειάρχες, κύριοι, εντάξει με τις υποχρεώσεις τους, που είχαν μούτρα να θωρούν τον άλλο στα μάθκια και που τώρα δεν έχουν κουράγιο να δουν στα μάτια τα παιδιά τους, που είναι ντροπιασμένοι, πληγωμένοι, τσαλακωμένοι, απελπισμένοι, είναι πια πολλοί. Πάρα πολλοί. Και αυτοί οι συμπολίτες μας με την τραυματισμένη αξιοπρέπεια, που αναγκάζονται να τηλεφωνούν σε όποιον μπορούν και να παρακαλούν τον ένα και τον άλλο για να επιβιώσουν, δεν θα είναι ποτέ ξανά οι ίδιοι άνθρωποι, η ψυσιή τους στεγνώνει. Αυτό να το έχουν υπόψη τους οι χορτασμένοι και οι βολεμένοι που λαμβάνουν αποφάσεις και κάνουν δηλώσεις και με τη μεγαλύτερη ευκολία μοιράζουν «θα θα θα» δεξιά κι αριστερά.

Κατερίνα Η. > alfanews.com.cy