Γράμμα από έναν Ελβετό που έκανε διακοπές στη Κύπρο

Αγαπημένη μου Λάουρα,

- έχουν ήδη περάσει 2 εβδομάδες από τη μέρα που έφτασα στη Κύπρο και έχω επιτέλους αρχίσει να συνηθίζω τις καταστάσεις. Και στο λέω διότι δεν θέλω να ανησυχείς για τα πρώτα εφιαλτικά sms κρίσης που σου έστειλα (ναι είναι γεγονός ότι ήθελα να τρέξω στην αγκαλιά του εφευρέτη του Air Condition και να κλάψω στον ώμο του γοερά). Βλέπεις, οι 46 βαθμοί υπό σκιάν, συνηθίζονται μετά από 10 ημέρες. Μπορώ με περηφάνια να σου πω ότι πλέον μπορώ να περπατώ για 15 ολόκληρα λεπτά στον Κυπριακό ήλιο πριν αρχίσουν τα πρώτα συμπτώματα ιλίγγου να με διακατέχουν.

Δεν θα το πιστέψεις, αλλά η Κυπριακή ζέστη με έκανε χορτοφάγο, για τον απλούστατο λόγο ότι πλέον αντιλαμβάνομαι το τι νιώθουν τα ζώα κάθε φορά που μπαίνουν σε προθερμασμένο φούρνο. Αυτό φυσικά μου έχει δημιουργήσει κάποια μικροπροβλήματα στη Κύπρο μιας και οι κάτοικοι του νησιού είναι γνήσιοι απόγονοι του Χάνιμπαλ Λέκτερ και τρώνε περισσότερο κρέας κι από μονόφθαλμο δίμετρο προστάτη κάποιας πύλης στα ταξίδια του Οδυσσέα προς την Ιθάκη. Έχω χάσει αρκετά κιλά εξαιτίας της υπερσφαγίασης που επικρατεί στις εδώ ταβέρνες αλλά NO WORRIES, έχω στο πλάι μου εξαιρετικά περιπτεράκια στη μέση του δρόμου που προσφέρουν πολύ καλής ποιότητας φραπέ - αν και η υπάλληλος του τελευταίου που πήγα ήταν πιο έντονα βαμμένη κι από τη Liza Minnelli και έχω την αμυδρά εντύπωση πως το φραπέ ήταν side dish σε άλλες... υπηρεσίες που πρόσφερε.

Η πρώτη εμπειρία μου στις Κυπριακές θάλασσες ξεκίνησε κάπως περίεργα μιας κι αντίκρισα τον πιο ομοιόμορφο λαό του κόσμου: όλοι οι νεαροί Κύπριοι six pack, πιο μαυρισμένοι κι από τοστ αλειμμένο με Marmite, με μούσια, και ένα δράκο ως tatoo. Είμαι βέβαιος πως σε ένα παράλληλο σύμπαν, ένας δράκος έχει τη φάτσα ενός Κύπριου tatoo πάνω του. Δυο κοπέλες δίπλα μου πάντως, φάνηκαν να ενθουσιάζονται περισσότερο με εμένα - ιδιαίτερα όταν τους μίλησα για τη καριέρα μου ως μοντέλο στις πασαρέλες της Ζυρίχης. Μου ζήτησαν να τις αλείψω με λαδάκι (ναι σωστά κατάλαβες, στους 46 υπό σκιά απλά για να confirmaρουμε τα εγκαύματα 1ου βαθμού) και για να μην στα πολυλογώ η φάτσα μου κόλλησε εντελώς δημοκρατικά δίπλα στις δικές τους για 28482081 selfies τις οποίες ανέβασαν στο Facebook με το hashtag #SHISTAROS (το Google αρνείται να μου το μεταφράσει στα Γερμανικά).

Βγαίνοντας από τη θάλασσα, είχα ένα μικρό ατύχημα: Κουτσούφλησα πάνω σε ένα καρπούζι το οποίο βρισκόταν στην ακτή της και έπαθα διάστρεμμα. Ξέρω ότι νομίζεις ότι έπαθα διάσειση και λέω ασυναρτησίες αλλά μιλάω πολύ σοβαρά, για κάποιο μαύρο και σκοτεινό λόγο υπήρχε ένα καρπούζι μέσα στη θάλασσα και κανένας δεν έδειξε να εκπλήσσεται (προφανώς αναπτύσσουν κάποια νέα ποικιλία υδρόβιων καρπουζιών την οποία δεν είναι έτοιμοι να αποκαλύψουν στην ανθρωπότητα).

Και κατέληξα στα επείγοντα. Όταν ρώτησα την γιατρό (η οποία είχε ανησυχητικά παρόμοιο χτένισμα με την Anna Wintour) εάν θα μπορέσω να ξανακάνω σκι στις Άλπεις πίσω στη χώρα μου, μου απάντησε θυμωμένα ότι "έσιεις τον ίδιο νου με τον χωρκανό σου τον Σιούμαχερ εσού". Αναρωτιέμαι γιατί η συγκεκριμένη κυρία δεν πάει να δουλέψει σε ένα από τα 17 εκατομμύρια καταστήματα Frozen Yogurts που υπάρχουν στο νησί, είναι η γκουρού του Customer Service!

Και να 'μαι εδώ, σε ένα κενό δωμάτιο ξενοδοχείου με το πόδι πάνω στα μαξιλάρια αναμένοντας την ανάρρωση μου και την επιστροφή μου στα πάτρια κρύα εδάφη. Μόνη μου συντροφιά, μια εύσωμη κυρία που έρχεται και κρύβεται στο δωμάτιο μου κάθε φορά που διαδηλώνουν έξω κάποιες φιλοζωικές οργανώσεις.

Σε φιλώ,
Claudio

(ευχαριστώ τον -όντως Ελβετό- φίλο μου Claudio για την έμπνευση!)
adikimenos.com