Μίλα μου για μήλα
«Εμείς παίζαμε πολύ καλύτερα από ότι εσείς», έλεγαν οι γονείς μου όταν ήμουν παιδί. Αυτό μου ήρθε στο μυαλό όταν μέσα σ’ ένα λεωφορείο και καθ’ οδόν για τη δουλειά μου, περνώντας έξω από ένα σχολείο είδα παιδιά να παίζουν τι; Μήλα...
Στις γειτονιές έχουν φυτρώσει οι πολυκατοικίες και έχουν χαθεί οι μικρές και ζεστές αυλές που υπήρχαν στις μονοκατοικίες. Είτε οι δρόμοι είναι γεμάτοι από αυτοκίνητα παρκαρισμένα είτε είναι δρόμοι ευρέως κυκλοφορίας που τα παιδιά διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο αν βγουν να παίξουν έστω και ποδόσφαιρο. Στη τελευταία περίπτωση τα παιδιά αναγκάζονται να κάτσουν σπίτι διοχετεύοντας έτσι όλη την ενέργειά τους μπροστά από μία τηλεόραση. Επιπλέον τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο της απαγωγής παιδιών από τις γειτονιές με αποτέλεσμα ο φόβος να είναι μεγάλος και να μην επιτρέπει ο γονέας να αφήσει το παιδί του να παίζει στη γειτονιά.
Το internet είναι και ο πιο συνηθισμένος τρόπος διασκέδασης των παιδιών. Αφιερώνουν μεγάλο χρόνο της ημέρας στα κοινωνικά δίκτυα και στα διάφορα παιχνίδια που προσφέρουν διάφορες ιστοσελίδες. Κάποιες φορές τα παιδιά μπορούν να πέσουν θύματα παιδεραστών η απατεώνων. Η μη προσοχή των γονέων τους και η απεριόριστη εμπιστοσύνη που δείχνουν κάποιοι γονείς μπορεί να τα ρίξει στα χέρια των κακοποιών και των παράνομων ανθρώπων.
Οι σημερινές υποχρεώσεις σχολεία, φροντιστήρια, ιδιαίτερα είναι πάρα πολλές. Τα παιδιά είναι φορτωμένα, δεν υπάρχει προσωπικός χρόνος παρά μόνο κούραση. Πολλές ώρες απασχολημένα με τα μαθήματά τους και τελικά χάνονται οι ώρες που θα είχαν στη διάθεσή τους για να παίξουν. Αν υπάρχει κάποιος χρόνος τότε είτε θα βλέπουν τηλεόραση η οποία δεν έχει κάτι χρήσιμο για αυτά, είτε θα σπαταλάνε ώρες σε ταινίες δράσης. Στην τελευταία περίπτωση τα παιδιά που παρακολουθούν ταινίες δράσης ή ακόμα και θρίλερ έχει παρατηρηθεί από τις τελευταίες έρευνες ότι γίνονται πιο βίαια, παράδειγμα παιδιά σκοτώνουν συμμαθητές τους ή δασκάλους τους σε σχολεία.
Τα χρόνια τότε ήταν πιο αγνά και πιο εύκολα. Οι γνωριμίες μεταξύ παιδιών γινόντουσαν χωρίς φόβο και οι γονείς επέτρεπαν στα παιδιά τους άφοβα να παίζουν στις γειτονιές και στις αλάνες ή ακόμα και να γυρνούν με τα ποδήλατά τους. Πλέον τα παιδιά είναι εγκλωβισμένα μέσα σε ένα σπίτι ή σε κάποιο σύγχρονο παιδότοπο. Δεν έχουν την ευκαιρία να κοινωνικοποιηθούν όπως θα έπρεπε, να διοχετεύσουν την ενέργειά τους και να παίξουν.
Συγγραφέας: Αγγελική Δρίτσα - φοιτήτρια Tabula Rasa
 |
| ΜΗΛΑ |
Τα Μήλα, είναι ένα παιχνίδι που παίζεται, με περισσότερα από τέσσερα παιδιά και με μια μπάλα. Τα παιδιά χωρίζονται σε δυο ομάδες και στέκονται η μια απέναντι στην άλλη σε ορισμένη απόσταση. Στο μέσο στέκονται άλλα παιδιά...Ο τρόπος διασκέδασης των παιδιών διαφέρει κατά πολύ με τον τρόπο που εμείς διασκεδάζαμε όταν ήμασταν παιδιά. Μήλα, Κορόιδο, Κρυφτό, βόλτες με τα ποδήλατα, πρόσωπα-ζώα-πράγματα, είναι μερικά από τα παιχνίδια. Είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τις αλάνες, τις γειτονιές ενώ τα παιδιά τώρα δεν ξέρουν παρά μόνο τους παιδότοπους. Οι διαφορές του τότε με του τώρα είναι πολλές. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι στη σημερινή εποχή τα παιδιά σε μερικά θέματα δεν πλεονεκτούν από ότι εμείς τότε.
Οι ομάδες των παιδιών, που βρίσκονται στις άκρες, πετάνε τη μπάλα και προσπαθούν να χτυπήσουν τα παιδιά που είναι στο κέντρο. Χτυπημένο θεωρείται το παιδί όταν η μπάλα το χτυπήσει. Τα παιδιά που βρίσκονται στο κέντρο προσπαθούν να αποφύγουν τα χτυπήματα γιατί όποιο χτυπηθεί βγαίνει έξω. επεξήγηση παιγνιδιού kapouti.
Στις γειτονιές έχουν φυτρώσει οι πολυκατοικίες και έχουν χαθεί οι μικρές και ζεστές αυλές που υπήρχαν στις μονοκατοικίες. Είτε οι δρόμοι είναι γεμάτοι από αυτοκίνητα παρκαρισμένα είτε είναι δρόμοι ευρέως κυκλοφορίας που τα παιδιά διατρέχουν σοβαρό κίνδυνο αν βγουν να παίξουν έστω και ποδόσφαιρο. Στη τελευταία περίπτωση τα παιδιά αναγκάζονται να κάτσουν σπίτι διοχετεύοντας έτσι όλη την ενέργειά τους μπροστά από μία τηλεόραση. Επιπλέον τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο της απαγωγής παιδιών από τις γειτονιές με αποτέλεσμα ο φόβος να είναι μεγάλος και να μην επιτρέπει ο γονέας να αφήσει το παιδί του να παίζει στη γειτονιά.
Το internet είναι και ο πιο συνηθισμένος τρόπος διασκέδασης των παιδιών. Αφιερώνουν μεγάλο χρόνο της ημέρας στα κοινωνικά δίκτυα και στα διάφορα παιχνίδια που προσφέρουν διάφορες ιστοσελίδες. Κάποιες φορές τα παιδιά μπορούν να πέσουν θύματα παιδεραστών η απατεώνων. Η μη προσοχή των γονέων τους και η απεριόριστη εμπιστοσύνη που δείχνουν κάποιοι γονείς μπορεί να τα ρίξει στα χέρια των κακοποιών και των παράνομων ανθρώπων.
Οι σημερινές υποχρεώσεις σχολεία, φροντιστήρια, ιδιαίτερα είναι πάρα πολλές. Τα παιδιά είναι φορτωμένα, δεν υπάρχει προσωπικός χρόνος παρά μόνο κούραση. Πολλές ώρες απασχολημένα με τα μαθήματά τους και τελικά χάνονται οι ώρες που θα είχαν στη διάθεσή τους για να παίξουν. Αν υπάρχει κάποιος χρόνος τότε είτε θα βλέπουν τηλεόραση η οποία δεν έχει κάτι χρήσιμο για αυτά, είτε θα σπαταλάνε ώρες σε ταινίες δράσης. Στην τελευταία περίπτωση τα παιδιά που παρακολουθούν ταινίες δράσης ή ακόμα και θρίλερ έχει παρατηρηθεί από τις τελευταίες έρευνες ότι γίνονται πιο βίαια, παράδειγμα παιδιά σκοτώνουν συμμαθητές τους ή δασκάλους τους σε σχολεία.
Τα χρόνια τότε ήταν πιο αγνά και πιο εύκολα. Οι γνωριμίες μεταξύ παιδιών γινόντουσαν χωρίς φόβο και οι γονείς επέτρεπαν στα παιδιά τους άφοβα να παίζουν στις γειτονιές και στις αλάνες ή ακόμα και να γυρνούν με τα ποδήλατά τους. Πλέον τα παιδιά είναι εγκλωβισμένα μέσα σε ένα σπίτι ή σε κάποιο σύγχρονο παιδότοπο. Δεν έχουν την ευκαιρία να κοινωνικοποιηθούν όπως θα έπρεπε, να διοχετεύσουν την ενέργειά τους και να παίξουν.
Συγγραφέας: Αγγελική Δρίτσα - φοιτήτρια Tabula Rasa
Comments
Post a Comment