Ποια είναι τα videogames που παίζατε όταν είσασταν μικροί?

Και Mario και Zelda και μπασκετάκι και ξύλο και Arkanoid και μαγειρέματα Κάθε είδους retro παιχνίδι βρήκαμε στο ράφι των αναμνήσεών μας.

Είμαστε τα πράγματα που μας μεγάλωσαν- κι αυτό για εμάς συμπεριλαμβάνει ένα μάτσο παλιά βιντεοπαιχνίδια. Εμείς θυμόμαστε από ουφάδικα και Bubble Bobble μέχρι Amstrad και Donkey Kong αλλά καταλήγουμε στο ένα παιχνίδι, τη μία ανάμνηση που μας σημάδεψε περισσότερο. Για άλλους ήταν προπομπός όσων θα ακολουθούσαν και για άλλους μια απόδραση (ξύλο στους κακούς!) ή απλά ο πρώτος εθισμός που μπορούμε να θυμηθούμε να για τον εαυτό μας.

Σε κάθε περίπτωση, αυτά είναι τα βιντεοπαιχνίδια που οι συντάκτες του ΟΝΕΜΑΝ θυμούνται να σημαδεύουν την παιδική τους ηλικία.

Double Dragon ο Πάνος Κοκκίνης

Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα αθλητικός τύπος. Ναι, ούτε καν στα video games. Οπότε, την ίδια ώρα που όλοι δίπλα μου έπαιζαν Μουντιάλ σε εκείνο το επιτραπέζιο ποδοσφαιράκι (μόνιμο αξεσουάρ κάθε arcade που σεβόταν τον εαυτό του στα τέλη των 80s), εγώ τα έδινα όλα προσπαθώντας να βοηθήσω τα δίδυμα αδέλφια Billy και Jimmy Lee (γνωστά και ως Hammer και Spike) να τα βγάλουν πέρα με τους Shadow Warriors. Και όταν λέω όλα, εννοώ όλα τα δεκάρικα, εικοσάρικα και αργότερα πενηντάρικα που μου έδινε άφθονα ο πατέρας μου, ο οποίος και ποτέ δεν μου χαλούσε χατήρι. Το παραδέχομαι ότι δεν είναι το πιο εμπνευσμένο παιχνίδι στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι ήταν από τα λίγα που είχε η ακριανή καφετέρια στην Κακή Βίγλα της Σαλαμίνας στην οποία περνούσα όλα μου τα καλοκαιρινά απογεύματα. Και μάλιστα αφού χρειαζόταν να κάνω και ένα μισάωρο ποδαρόδρομο μέσα από το δάσος για να φτάσω ως εκεί από το εξοχικό μου στην Γυάλα.

Super Mario Land 2 o Θοδωρής Δημητρόπουλος

Εντάξει, προφανώς μετά από αυτό θα ήμουν γελοίος αν έβαζα οτιδήποτε άλλο πέραν κάποιου Super Mario. Μπορεί το Land 2 να μην είναι το καλύτερο παιχνίδι Game Boy (είχα απαριθμήσει τουλάχιστον 4 που μου άρεσαν περισσότερο) αλλά διάολε, το είχα παίξει τόσο πολύ που όταν πέρσι το άνοιξα πάλι σε ένα emulator, διαπίστωσα πως θυμόμουν πού βρισκόταν ο παραμικρός κακός στην παραμικρή πίστα. Είχα παίξει πολύ και το πρώτο Land αλλά δεν υπήρχε σύγκριση. Αυτό εδώ ήταν η πρώτη πλατφόρμα που έπαιξα ποτέ μου που να ανοίγει λίγο τον κόσμο με χάρτη και μυστικές διαδρομές, δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση πως ελέγχεις κάτι, είχε τρομερά σχεδιασμένους κόσμους (δεν υπήρχε ΚΑΝΕΝΑΣ που να μισώ, και πάντα στις πλατφόρμες υπάρχει κάποια πίστα που μισώ), εντελώς διαφορετικούς σε λογική από τη στάνταρ Mario σύνθεση (η πίστα-Χάλογουιν; η πίστα-MarioBot; η πίστα-Φεγγάρι; AMAZING) και με τον καλύτερο κακό έβερ. Το φινάλε του παιχνιδιού μου ήταν αξέχαστο, τόσο σαν gameplay (γαμώ το κάστρο σας μέσα) όσο και σαν κλείσιμο, με τον Wario να γίνεται μωράκι. Γενικότερα με αυτό το παιχνίδι νομίζω πως έμαθα να παίζω παιχνίδια. Οπότε ναι.

BBall ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Αν υπάρχει ένα καλό του να έχεις μεγάλο αδερφό είναι ότι μπορείς να παίζεις με τον υπολογιστή του. Αν έπρεπε να περιγράψω με μια φράση την παιδική μου ηλικία θα ήταν "Amstrad 512". Αυτό που έκανε μισό τέρμινο για να ανοίξει. Αυτό που έτρεχε με DOS. Αυτό με τις λεπτές δισκέτες, οι περισσότερες εκ των οποίων έτειναν να λιώσουν από το πολύ παίξιμο. Ειδικά όταν μιλάμε για το "Bball", ένα μπασκετάκι που για να παίξει έπρεπε να απαντήσεις σε μια ερώτηση γνώσεων (το οποίο προφανώς και θυμήθηκα για πρώτη φορά μετά από χρόνια και γελάω σαρδόνια: in your face γελοίε προγραμματιστή: 23 χρόνια μετά δουλεύω ως υπεύθυνος στο NBA Greece. Χα, που να το ξέρες ε;). Έπαιρνα, λοιπόν, τους Λέικερς που είχαν τον Τζαμπάρ. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα ακριβώς τι σημαίνει "Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ", ήξερα μόνο ότι φορούσε γυαλιά και ξεχώριζε από όλους τους άλλους.

Γενικά: ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό. Έστω κι αν θυμάμαι ότι για να πας από την άμυνα στην επίθεση έπρεπε να περιμένεις να φορτώσει άλλη οθόνη. Μαγεία. Έκανα τις αλλαγές μου και θυμάμαι ότι έβαζα συνέχεια τον Ρίβερς (ναι τον Ντέιβιντ Ρίβερς - όχι δεν είχα ιδέα - εδώ δεν ήξερα τον Καρίμ) και τον Μαρκ ΜακΝαμάρα γιατί μου άρεσε το όνομα του. Αξιοκρατικά κριτήρια, αν μη τι άλλο.

Το "BBall" ήταν μακράν το αγαπημένο μου παιχνίδι, κερδίζοντας κατά κράτος κάτι άλλα με "ολυμπιακούς αγώνες", το "Test Drive" και ένα με ιππότες. Μετά σου λένε πεπρωμένο και μαλακίες.

Shinobi ο Στέλιος Αρτεμάκης

Μικρόσωμος και babyface δεν έμπαινες στα ουφάδικα της εποχής και η κονσόλα ήρθε πολύ αργά, όταν ήταν πολύ geeky να παίζεις ούφο αντί για μπάλα. Οπότε η μεγαλύτερη μου εμπειρία videogame ήταν να βλέπω τον αδερφό μου να παίζει Shinobi. Φανταστικός. Τεράστιος. Συγκινητικός. Δε θυμάμαι αν ήταν από εκείνους τους υπεργαμάτους που έπαιζαν με σταυρωτές στα κοντρόλ (αριστερό στο button και δεξί στο joystic) αλλά ήταν ψυχρός εκτελεστής. Ήρεμος πάντα, προσεκτικός, μεθοδικός. Και φοβερά ρεφλέξ, ε; Ο πιο γρήγορος καρπός στη γειτονιά. Να τα λέμε αυτά. Πως άλλα παιδιά ονειρεύονται να μοιάσουν με το Διαμαντίδη και να βάλουν ένα κρίσιμο buzzerbeater. E, εγώ ονειρευόμουν να φτάσω μια μέρα στην τελική πίστα του Shinobi σαν αυτόν.

Arkanoid ο Μάνος Μίχαλος

Είχα ένα παθιασμένο έρωτα για το Bubble Bobble ο οποίος δεν απέδωσε καρπούς (ήμουν πολύ μικρός όταν το γνώρισα και μέχρι να καταλάβω πώς παίζεται, εμφανίστηκε στη ζωή μου η Nintendo) ενώ με τον Pacman ήμασταν πολύ καλοί φίλοι, σχεδόν κολλητοί. Όμως, στα δύσκολα ήθελα το Arkanoid μου, αυτό το σχεδόν βαρετό και μονότονο παιχνίδι, που απαιτούσε αντανακλαστικά λεοπάρδαλης, αλλά δεν σου έδινε πολλά πισω, μόνο αυτό τον ήχο από τα διαστημικά τούβλα που έσπαγες, καθώς πήγαινες πέρα δώθε. Και όταν έχανες τη μπίλια; Νεύρα, μόνο νεύρα. Γενικά, το συγκεκριμένο παιχνίδι, δεν σε διασκεδάζει, πιο πολύ σε μαστιγώνει και σε βασανίζει, αλλά μου άρεσε. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν συμπάθησα το Atari για να παίζω αυτά τα άχρωμα παιχνίδια του, ενώ η ερώτηση αφορά Retro games, οπότε μην με κάνετε να σκάψω πιο βαθιά στις αναμνήσεις μου και τις ξαπλωμένες μπρούμυτα στιγμές μου με το NBA JAM, γιατί θα δακρύσω.

The Legend of Zelda ο Ηλίας Αναστασιάδης

Βαθιά ριζωμένες μέσα μου οι περιπέτειες του/της Zelda. Είναι το πρώτο παιχνίδι που τερμάτισα ποτέ στο Super Nintendo και αν δεν κάνω συγκλονιστικό λάθος, είναι και το τελευταίο που τερμάτισα γενικά ως gamer. Μπορεί να είχα βασικές κενά και ελλείψεις σχετικά με το αν ήρωας ήταν αγόρι ή κορίτσι (ακόμα δεν ξέρω, αλλά θα πόνταρα ότι είναι κορίτσι), αλλά ήμουν τόσο μέσα στην περιπέτεια που έβλεπα μονοπάτια στον ύπνο μου.

Στα διαλείμματα απ' το ZELDA, όσο κατάστρωνα το πλάνο μου (ΤΟ ΠΟΙΟ;) για να τερματίσω, έπαιζα Donkey Kong και NBA Live μέχρι να ζωντανέψει ο Mitch Richmond και να βγει από την οθόνη να μου φωνάξει 'ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑ ΝΑ ΜΕ ΒΑΖΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥΤΑΡΩ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΠΙΑΝΩ ΤΗΝ ΜΠΑΛΑ'. Επίσης, έπαζα ακόμη ένα συμπαθές παιχνίδι back then, ένα σαν παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου, όπου έκανες διάφορα ωραία όπως το να πετάς σφαίρα, σφύρα, ακόντιο, χαρταετό. Το τελευταίο το κάνω και σήμερα. Πρωταθλητής.

Pressure Cooker η Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Εν αρχή ην ο μάγειρας. Πριν τα Angry Birds με κάνουν να βλέπω πράσινα γουρούνια στον ύπνο μου, πριν το Farmville με αναγκάσει να βάζω ξυπνητήρι για να μαζέψω τις φράουλες, πριν το Tomb Raider με πείσει πως είμαι η Lara Croft, πριν ακόμη βγάλω μουστάκι και ζήσω στη Marioland, ήμουν ένας χοντρός, αγχωμένος μάγειρας στο Pressure Cooker του Atari. Αλλά μιλάμε για πολύ αγχωμένος. Πήγαινα πάνω κάτω τρέχοντας στο πιξελιασμένο μπλε, προσπαθώντας να προλάβω τα ιπτάμενα μαρούλια, τα κρεμμύδια, τις ντομάτες και τα τυριά που έβγαιναν με φόρα, να τα χώσω στο σωστό ψωμάκι που κυλούσε στην κορδέλα και απειλούσε να πέσει στο κενό, να σπρώξω με την κοιλιά μου τα υλικά που δεν μου έκαναν πάλι μέσα στην τρύπα τους και να παραδώσω στους ανύπαρκτους πελάτες μου το burger της αρεσκείας τους. Φυσικά οι παραγγελίες φτιάχνονταν λάθος, οι ντομάτες έπεφταν στον τοίχο, τα μαρούλια έσκαγαν πάνω μου και με χτυπούσαν αλύπητα και τα burger πήγαιναν στο πουθενά αντί για το στόμα του παραλήπτη. Ειλικρινά πιστεύω πως αυτό το πρώτο μου παιχνιδοκόλλημα μου έδωσε πολλά εφόδια για τη ζωή. Μεταξύ άλλων να μπορώ να αντέχω σε συνθήκες ακραίας πίεσης και να ξέρω να εκτιμώ ένα καλοφτιαγμένο burger.

Ποια παιχνίδια θυμάστε εσείς να λιώνετε στην κονσόλα σας;

Oneman.gr