Λαμπρόν να τους Κάψει

Μου προκαλεί εμετίλα η οποιαδήποτε αναφορά σε συναίνεση, ενότητα, υπευθυνότητα στην προσπάθεια των απολίτικων πολιτικών μας να δικαιολογήσουν την υποταγή μας στην τρόικα. Μου προκαλεί εμετίλα η υποκρισία των κοστουμαρισμένων καραγκιόζηδων που περιφέρονται από κανάλι σε κανάλι κι από σταθμό σε σταθμό προσπαθώντας να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Μου προκαλεί εμετίλα οι βολευτές υπάλληλοι των τραπεζών να περιπαίζουν συνειδητά το λαό για τα οφέλη του μνημονίου. Η άρχουσα τάξη της κομματικής φεουδαρχίας και των τραπεζιτών μου προκαλεί αηδία. Οι μάσκες έπεσαν δεξιά και αριστερά.

Το ΔΗΣΑΚΕΛ είναι εδώ ενωμένο μνημονιακό. Μαζί τους ασθμαίνοντας για να προλάβει τα λίγα ψίχουλα εξουσίας και το "επίσημο" ΔΗΚΟ.

Οι όποιες θεατρικές διαφορές των δύο κομμάτων εξανεμίζονται κάθε φορά που συμμαχούν για να ξεπουλήσουν την πατρίδα και το λαό μας. Μου προκαλούν αηδία τα εθελόδουλα ανθρωπάρια που το μόνο που ξέρουν είναι να σκύβουν, θλιβεροί yesmen που η μόνη πολιτική των πρακτική είναι η πρωκτολειχία των διεθνών τους αφεντικών και των τοπικών τραπεζιτών.

Η προσπάθεια τους όμως να πουλήσουν στο λαό το ξεπούλημα μας σαν να είναι "εθνική" ανάγκη και οι αναφορές τους στο "οικονομικό θαύμα" του 1974 και στην ανάγκη "να ενώσουμε δυνάμεις όπως τότε" ξυπνούν μέσα μου μια οργή απύθμενη, αρχετυπική, αβυσσαλέα η οποία μόνο με τη Βία μπορεί να ξεπλυθεί.

Είμαι ένα από τα παιδιά της χαμένης γενιάς του 1974. Η παιδική μας ηλικία χάθηκε κάπου ανάμεσα στους βομβαρδισμούς της τουρκικής αεροπορίας και τη φτωχολογιά της προσφυγιάς.

Μόλις επιβίωσα των βομβαρδισμών της Λευκωσίας στην προσπάθεια της μητέρας μου να καταφύγουμε στην ασφάλεια των βουνών του Τροόδους, εκεί που χιλιετίες τώρα ο λαός μας καταφεύγει μπροστά στην κάθε εισβάλλουσα βαρβαρότητα.


Φύγαμε με ένα πάπλωμα! Αυτό ήταν και το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο που κουβαλήσαμε στην προσφυγιά. Άλλοι δεν πρόλαβαν ούτε αυτό.

Μεγάλωσα στην περιοχή Λυκαββητού σε ένα κόσμο φοβερών αντιφάσεων φοιτώντας στο δημοτικό σχολείο Κορνεσίου. Ήμουν από τους τυχερούς πρόσφυγες διότι ο πατέρας μου είχε δουλειά. Νοικιάσαμε ένα σπίτι στην οδό Θράκης. Οι συμμαθητές μου οι πρόσφυγες που δεν ήταν τόσο τυχεροί ζούσαν σε παραπήγματα αυτοσχέδια, σε παραγκουπόλεις όπως αυτές που βλέπουμε πια στην τηλεόραση.

Εμείς, σε ένα κόσμο αφιλόξενο δίπλα στα παιδιά της άρχουσας τάξης των υπουργών και των βολευτών, των αρχηγών και των παρά τω προέδρω. Το δημοτικό σχολείο Κορνεσίου ήταν τότε ελκυστικός προορισμός για τα παιδιά των αρχόντων διότι γειτνίαζε με την Παιδαγωγική Ακαδημία και είχε τη φήμη ενός πρότυπου σχολείου.

Εμείς με τα μονίμως ξυρισμένα κεφάλια, εμείς που σε κάθε δρόμο απ' όπου περνούσαμε κάποιος συμπατριώτης μας έλεγε στο δικό του παιδί:
"Φάε το φαΐ σου να μην το φαν οι πρόσφυγες"

Κατάλαβα την κοινωνική αδικία στην ηλικία των έξι όταν οι διάφοροι έχοντες και κατέχοντες από τους συμμαθητές μου στοχοποίησαν τον αγαθό γίγαντα ανάμεσα μας που ζούσε σε ένα χαρτονένιο σπίτι δίπλα από το νεκροταφείο Κωνσταντίνου και Ελένης γιατί "ήταν άλουτος". Βίωνα την περιφρόνηση και την καταφρόνια από αυτή την ανώτερη κάστα συμπατριωτών μου στα βλέμματα και την αλαζονεία των ιδίων και των γονιών τους, αυτή η άρχουσα τάξη της κομματικής φεουδαρχίας, ίδια και απαράλλακτη μέχρι σήμερα.

Έμαθα να ξεχωρίζω τους ανθρώπους στα έξι μου ανάμεσα σ' εκείνους από τους συμμαθητές μου και τους γονείς τους που δεν μας μετρούσαν με το τι φορούσαμε και πως φαινόμαστε αλλά με το τι κουβαλούσε η ψυσιή μας. Πολλούς από αυτούς δε θα τους ξεχάσω ποτέ. Τους μνημονεύω ακόμα καθημερινά μέσα από τη δουλειά μου σε σχολεία που τείνουν πια να μοιάσουν ολοένα με εκείνα των παιδικών μου χρόνων. Ανήκουν κι εκείνοι στο Εμείς.

Σιτίστηκα και εγώ με το γάλα και τις γαλέτες που αν τις κτυπούσες πάνω στο κεφάλι κάποιου θα τον σκότωνες, τόσο σκληρές ήταν. Ναι, στην Κύπρο μετά την εισβολή λειτουργούσαν συσσίτια σε όλα τα σχολεία για τα παιδιά των προσφύγων, διότι οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να ταΐσουν τα παιδιά τους. Τόση ήταν η φτώχεια μέσα στην οποία αναγιωθήκαμε.

Ο παράδεισος των παιδικών μου χρόνων ήταν η μυρωδιά της τυρόπιτας στο ταψί την πρώτη φορά που μας έφεραν. Με συνοδεύει ακόμη.

Άρχισα να δουλεύω στα δέκα μου. Η μάνα μου καθάριζε σπίτια και σπίτι φέραμε μια μηχανή που έβαζε κουμπιά σε δέρματα - τότε είχαμε ακόμη βιοτεχνίες που έκαναν εξαγωγές - κι εργαζόμαστε με τη σειρά. Πληρωνόμαστε με το κομμάτι.

Ευτύχησα να ανδρωθώ από γονείς περήφανους που έφτυσαν αίμα να μας αναστήσουν κάνοντας την καρδιά τους πέτρα για όσα άφησαν πίσω τους και σφίγγοντας τα χείλη και ξαναξεκινώντας. Καταλάβαινα τους πρόσφυγες σαν εμένα και τους γονείς τους από τον τρόπο που έφεραν τα βήματα τους πάνω στη γη, από τον τρόπο που το μέτωπο τους ατένιζε τον ουρανό, από τον τρόπο που όλη η ύπαρξη τους φώναζε "Δε θα λυγίσουμε".

Έμαθα να ξεχωρίζω τους Ανθρώπους όπως ο Διογένης διότι οι Άνθρωποι του τόπου μου άνοιγαν τις πόρτες και μας φίλευαν, μας έδιναν τα ρούχα των παιδιών τους μας αγάπησαν σαν δικούς τους γιους και κόρες. Μαζί τους είμαστε το Εμείς.

Την ίδια στιγμή έμαθα να ξεχωρίζω μιαν άλλη τάξη ανθρώπων που συμπεριφέρονταν σαν να ήταν ανώτεροι σαν να ήταν παιδιά ενός άλλου Θεού. Τούτοι οι άλλοι ήταν πάντοτε λίγοι αλλά ορατοί. Κατσιάριζαν και έκαναν καρκασιαλλίκι δηλώνοντας με ολόκληρη την ύπαρξη τους: "Ξέρεις ποιός είμαι εγώ;" Έμειναν ίδιοι και απαράλλακτοι μια άρχουσα τάξη απούσα στον κόσμο της σε αντιδιάσταση με το λαό. Είναι οι ίδιοι που μας σέρνουν τώρα στο μνημόνιο "ενώνοντας δυνάμεις".

Εμείς περάσαμε τον πόνο μας βουβά. Τις νύχτες χωρίς φεγγάρι γύρω από τη μικρή σόμπα πετρελαίου με τα παραμύθια της γιαγιάς. Όταν οι συμμαθητές μας έτρωγαν τις σοκολάτες που έφερναν από σπίτι καταπίναμε τα σάλια μας. Μετά γνώρισα τη Μαρία που μοιραζόταν μαζί μου τις σοκολάτες της. Εθίστηκα στη σοκολάτα από τότε. Και το εμείς έγινε Εμείς.

Έμαθα τι θα πει τράπεζα στα δέκα μου όταν ο πατέρας μου πήρε το πρώτο του δάνειο για να αγοράσουμε οικόπεδο και να κτίσουμε το δικό μας σπίτι. Κάθε βήμα από τότε ώσπου να φύγω από το πατρικό μου ήταν μετρημένο. Κανένα αχρείαστο έξοδο, καμία πολυτέλεια. Ο πατέρας που ξεχρέωσε όταν πήρε σύνταξη. Στην πορεία έμαθα τι θα πει καπιταλισμός όταν η τράπεζα ανάγκασε τον πατέρα μου να πληρώσει 9000 λίρες διότι ήταν εγγυητής σε ένα θείο μου. Όταν το χρέος του θείου ξαναέγινε το ίδιο η τράπεζα προσπάθησε να δεσμεύσει το εφάπαξ του πατέρα μου.

Έμαθα να είμαι τίμιος από τίμιους ανθρώπους, έμαθα να μην χρωστώ, έμαθα όταν έχω να δίνω και όταν δεν έχω να ζω με τα λίγα. Η ελληνική μου παιδεία ήταν παρούσα πολύ πριν μάθω να διαβάζω. Ήμαστε Σπαρτιάτες και είλωτες καταφρονεμένοι και ανυπότακτοι, πένητες και περήφανοι.

Εμείς. Ξέρουμε να ζούμε και με τα λίγα ξέρουμε να γιορτάζουμε και τα πολλά.

Το κράτος φρόντισε να μας χωρίσει σπάζοντας τους κοινοτικούς δεσμούς αιώνων. Όταν έγιναν οι προσφυγικοί συνοικισμοί ο "εθνάρχης" αποφάσισε να μη βάλει μαζί τους ανθρώπους από τις ίδιες κοινότητες σπάζοντας την ιστορική συνέχεια του λαού - γιατί άραγε;

Τα κόμματα φρόντισαν να μας διασπάσουν σε δεξιούς και αριστερούς, σε κομμουνιστές και εοκαβητατζήες και συνεχίζουν ακόμη να το πράττουν. Δεν υπήρξε καμία ενότητα με την άρχουσα τάξη στο "οικονομικό θαύμα μετά το 1974" διότι απλούστατα η άρχουσα τάξη δε συμμετείχε.

Εμείς είμαστε Εμείς και αυτοί είναι η άρχουσα τάξη.

Αυτοί δεν έπραξαν τίποτε για να ορθοποδήσει ο τόπος. Έστησαν την πραμάτεια τους πίσω από κλειστές κομματικές πόρτες παραχωρώντας εκδουλεύσεις, έγιναν οι έμποροι της διαπλοκής.

Εμείς αναστήσαμε τον τόπο. Οι μανάδες μας έγιναν οι παραδουλεύτρες της κοινωνίας οι πατεράδες μας οι μετανάστες  στις Αραβικές χώρες που έστελλαν το χρήμα πίσω. Εμείς δανειστήκαμε από τους τοκογλύφους τραπεζίτες εμείς ξεχρεώσαμε, εμείς κτίσαμε, Εμείς... Εμείς και οι Άνθρωποι ανάμεσα στο λαό μας που δε μας είδαν σαν μια ευκαιρία για κέρδος, μια ευκαιρία για ψήφους.

Εμείς.

Έμαθα τι είναι κομματόσκυλο στα δεκαοχτώ μου όταν για πρώτη φορά συνάντησα συνομήλικους μου που εργάζονταν στο κόμμα. Η δουλειά τους ήταν να χύνουν χολή και όξος ανάμεσα μας.

Κατάλαβα πόσο δηλητήριο υπάρχει όταν το κορίτσι που φίλησα για πρώτη φορά με ρώτησε ακριβώς πριν: "τι ψηφίζει ο πατέρας σου;" σαν να ήταν η απάντηση ένα είδος εισιτηρίου στα χείλη της. Έμαθα να αποφεύγω τους φανφαρόνους της διχόνοιας με τη διχαλωτή γλώσσα. Κάποιοι είναι σήμερα καθημερινά στα κανάλια διότι ανήλθαν έρποντας και γλείφοντας. Ξέρω κάποιους προσωπικά. Τα ίδια ακριβώς έκαναν και στα δεκαοχτώ.

Αυτοί που σήμερα κορδώνουν μιλώντας για ενότητα, αυτοί που ουδέποτε γνώρισαν τι σημαίνει να είσαι άλουτος διότι δεν έχεις σπίτι, διότι δεν έχεις νερό, διότι δεν έχεις ρούχα χρειάζεται να βγάλουν το σκασμό! Αυτοί που καθημερινά μόνο διχόνοια παράγουν χρειάζεται να σιγήσουν για να ησυχάσουμε επιτέλους.

Αλήθεια πού ήσαστε τότε; Εμείς δε σας συναντήσαμε πουθενά.

Ήσαστε από τότε κλεισμένοι στα κομματικά σας στεγανά αγνοώντας τη φτώχεια, την πείνα, την εξαθλίωση. Νομίζετε ότι η απουσία σας ξεχάστηκε; Η υποταγή σας; Η εθελοδουλεία σας; Οι τεμενάδες στον κατακτητή; Η καρεκλολαγνεία σας;


Τώρα μας οδηγείτε ξανά προς την καταστροφή, προς τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Και το βαφτίζετε "εθνική" ανάγκη. Την ίδια στιγμή σπερνετε χολή και όξος ενάντια σε όποιον δεν υποτάσσεται όπως εσείς, ενάντια σε όποιον ακόμη στέκει χωρίς να σκύβει.

Σκάστε επιτέλους!

Η οργή μου φουντώνει με κάθε άνοιγμα του στόματος σας, με κάθε λέξη που θεατρικά παπαγαλίζετε και που σας την έχουν ετοιμάσει ακριβοπληρωμένοι επικοινωνιολόγοι. Δεν είμαι μόνος.

Για πρώτη φορά από τον καιρό που ήμουν παιδί συναντώ στα πρόσωπα των συμπατριωτών μου την ίδια οργή να χαράζει τα χείλη. Για πρώτη φορά αναγνωρίζω ξανά την αποφασιστικότητα των ανθρώπων να μη ζήσουν τα παιδιά τους αυτά που αναγκάστηκαν να ζήσουν οι ίδιοι.

Εμείς Όλοι. Μαζί.

Εσείς χρειάζεται να ξεκινήσετε να προσέχετε. Διότι έχετε ανάψει ένα φιτίλι στην καρδιά του καθενός από εμάς νομιζόμενοι ότι θα σκύψουμε ξανά. Βασίζεστε σε όσα έγιναν αλλού, νομίζετε ότι θα μας οδηγήσετε στην αυτοκτονία ενώ εσείς θα απολαμβάνετε τα υπερπρονόμια σας μαζί με τους τραπεζίτες εμπόρους που υπηρετείτε.

Προσέχετε! Ο ήχος που ακούτε πίσω από τις κλειστές πόρτες των κομμάτων σας είναι η οργή ενός λαού που φουντώνει.

Λαμπρόν να σας κάψει!

Σόλων Αντάρτης ~ solon_antartis@yahoo.com