ΑΠΟΕΛ - ΝΕΦΤΣΙ ΜΠΑΚΟΥ 1995, ΟΙ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Από το ταξίδι μας το 1995 στην πρωτεύουσα του Αξερπαιζάν, Μπακού, αποκομίσαμε τεράστιες εμπειρίες.
Είμαστε μια συντροφιά τότε, ο Ανδρέας ο Μίτσιγκας κι εγώ, σε μερικά πήραμε και τον Πάνο μου, και τρέχαμε το ΑΠΟΕΛλή ξωπίσω σε όλα του τα Ευρωπαϊκά ταξίδια της τότε εποχής... Μπακού με Νέφτσι, Μπέλφαστ με Μπαγκόρ σίτι, Παρίσι με Παρί Σαιντ Ζερμέν, Αθήνα με ΑΕΚ -φάγαμε και ξύλο εδώ-, Μόναχο με Μπάγερν, Ισπανία με την 7άρα... Μπόνεφ και ξερό ψωμί λέγαμε.
Φτάνοντας στο Μπακού είχαμε συναντήσει τότε μια πόλη που μόλις είχαν εγκαταλείψει οι Σοβιετικοί μετά την διάλυση τους και την είχαν αφήσει στο έλεος του Αλλάχ τους, των Αμερικανών και των πολυεθνικών εταιρειών οι οποίες μόλις είχαν αρχίσει δειλά-δειλά να κάνουν την εμφάνιση τους στη χώρα των Αζέρων αφού μυρίστηκαν τα πετρέλαια.
Ο πόλεμος συνεχιζόταν με τους Αρμένιους για την διαφιλονικούμενη περιοχή Νακόρνο Καραμπάχ και το ΑΠΟΕΛλή μας κληρώθηκε για να αντιμετωπίσει την Νέφτσι του Μπακού.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο τους και μετά από ένα ταξείδι 5-6 ωρών αφού κάναμε τον γύρο της Ευρώπης διότι οι Τούρκοι δεν μας επέτρεψαν να πετάξουμε πάνω από τον Τούρκικο εναέριο χώρο, προτού αποβιβαστούμε από το αεροπλάνο, ο κυβερνήτης των Κυπριακών αερογραμμών (μου διαφεύγει το όνομα του) μας συμβούλευσε να πάρουμε νερό μαζί μας καθ ότι είχε μεριμνήσει να φορτώσει αρκετές έξτρα μπουκάλες πόσιμο νερό από τη Κύπρο για όλους και μας είπε να αποφύγουμε όσο μπορούμε να πιούμε από το νερό τους... κάτι ήξερε ο άνθρωπος.
Το αεροδρόμιο ήταν ατέλειωτο, το είχαν ξεκινήσει οι Σοβιετικοί με πλάνο να γίνει το μεγαλύτερο της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά οι Αζέροι το μόνο που έκαναν, απλά έκλεισαν μια μικρή πτέρυγα λυόμενη και την χρησιμοποιούσαν.
Το λεωφορείο διαύλου που μας παρέλαβε για την αίθουσα αφίξεων, μου θύμιζε έντονα τα πρώτα τραμ των Αθηνών, τα δε τζάμια του ήταν σπασμένα, επίσης υπήρχε μέσα σ' αυτό ένοπλος στρατιώτης.
Έξω από το αεροδρόμιο μας περίμενε του "τουριστικό" για να μας μεταφέρει στο Ξενοδοχείο. Ένα λεωφορείο βγαλμένο από άλλες εποχές, με πολύχρωμα κουρτινάκια, χαλιά και μοκέτες μέσα, κομπολόγια με μεγάλες χάντρες να κρέμονται, ανεμιστηράκι να δροσίζει τον οδηγό και κάτι πολύχρωμα φωτάκια, σκηνικό από γύφτικο πανηγύρι ή από ταινία του Μπόλυγουτ....
Στο δρόμο προς το ξενοδοχείο, δεν μπορούσαμε να μην σοκαριστούμε από την εικόνα του κρεοπώλη, ο οποίος έχοντας σφάξει μια γίδα στην άκρη του δρόμου, την κρέμασε ανάποδα από το δένδρο που ήταν στο πεζοδρόμιο κι αφού της αφαίρεσε το δέρμα και τα εσωτερικά άρχισε να διαλαλεί την πραμάτεια του προς πώληση, περιττό να σας πούμε πόσο αποκρουστικό ήταν το θέμα κι ιδικά τα αίματα να στάζουν στο έδαφος κι τις μύγες να κάνουν πάρτι πάνω στο κρέας. Είδαμε 1 ΛΑΤΑ (παραδοσιακά Ρώσικα αυτοκίνητα, η αντιγραφή το Φίατ 124) να σταματάει δίπλα από τον κρεοπώλη και να του δίνει την παραγγελία του.... τραβάει την ΠΠΑΛΑ, κόβει ένα κομμάτι και το ζυγίζει με την αρχαία ζυγαριά του χεριού με βαρίδια για ζύγισμα κάτι πέτρες που προφανούς παραπέμπουν σε οκά και κιλό.

Baku Azerbaizan 1996

Δύο ξενοδοχεία ήταν τα καλά, το 4* που μείναμε εμείς κάτω στο κέντρο και το 5* Hayat Regency με το καζίνο που έμεινε η επίσημη αποστολή.
3 μέρες μείναμε στο Μπακού και δεν τολμούσαμε να φάμε τίποτα άλλο εκτός από σταφύλι και νερό Κυπριακό. Δεν είναι χώρα που θα πηγαίναμε ποτέ ξανά παρόλο που ακούμε για τρομερή βελτίωση, παρ όλα ταύτα μας αφήνουν παντελώς αδιάφορους.
Το τελευταίο βράδυ αποφασίσαμε να πάμε στο ξενοδοχείο της αποστολής για να φάμε, παραγγείλαμε Στέικ το οποίο αποδείκτικε σκέτη σόλα, την τραβούσαμε και μας τραβούσε πίσω, στο τέλος φύγαμε νηστικοί.
Τα καταστήματα ήταν σχεδόν ανύπαρκτα τουλάχιστον στα δυτικά πρότυπα που γνωρίζαμε εμείς.
Ο Πάνος με τρέλανε να του αγοράσουμε παιγνίδια αλλά μάταια, δεν βρήκαμε τίποτα. Τα λεφτά μας τα φέραμε πίσω σχεδόν άθικτα.
συνεχίζεται... 
Κάλχας