ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ
Σαν σήμερα πριν 37 χρόνια έφυγα από το χωριό μου, έφυγα από το Καπούτι, έφυγα από τη νιότη μου κι από τα παιδικά μου όνειρα, έφυγα από τις ‘’καυκάλλες’’ αλάνες που παίζαμε ανέμελα τα απογεύματα μέχρι και αργά το σούρουπο. Νύχτωνε κι
άναβαν τα φώτα του χωριού κι άναβαν και τα λαμπάκια της κυρά Παναγιώτας επειδή είχε πάει η ώρα αργάμιση, κι εγώ δεν μπήκα ακόμα στο σπίτι. Δεν είχα ανοίξει καν βιβλίο. Στο κουφάρι της αιωνόβιας ελιάς άφησα καλά κρυμμένα τα όνειρα μου. Δεν ξέρω πως θα ήταν η Ζωή μου σήμερα αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, αν δεν αναγκαζόμασταν δια της βίας να φύγουμε από τα σπίτια μας κι από τα χωράφια μας. Ίσως και να ήμουν και σε καλύτερη μοίρα, ίσως και πάλι όχι, ίσως να ‘μουνα και σε χειρότερη, κανείς δεν ξέρει. Ο Θεός έτσι όρισε κάποια πράγματα και εμείς απλά ακολουθούμε. Όλα έγιναν παρά την θέληση μας, δεν ορίζουμε εμείς την μοίρα μας. Πως όμως ο θεός άφησε να γίνει τέτοιο κακό στον τόπο μας? Για πόσα χρόνια ακόμα θα γράφουμε αφιερώματα μνήμης για τα όνειρα που χάσαμε?
άναβαν τα φώτα του χωριού κι άναβαν και τα λαμπάκια της κυρά Παναγιώτας επειδή είχε πάει η ώρα αργάμιση, κι εγώ δεν μπήκα ακόμα στο σπίτι. Δεν είχα ανοίξει καν βιβλίο. Στο κουφάρι της αιωνόβιας ελιάς άφησα καλά κρυμμένα τα όνειρα μου. Δεν ξέρω πως θα ήταν η Ζωή μου σήμερα αν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, αν δεν αναγκαζόμασταν δια της βίας να φύγουμε από τα σπίτια μας κι από τα χωράφια μας. Ίσως και να ήμουν και σε καλύτερη μοίρα, ίσως και πάλι όχι, ίσως να ‘μουνα και σε χειρότερη, κανείς δεν ξέρει. Ο Θεός έτσι όρισε κάποια πράγματα και εμείς απλά ακολουθούμε. Όλα έγιναν παρά την θέληση μας, δεν ορίζουμε εμείς την μοίρα μας. Πως όμως ο θεός άφησε να γίνει τέτοιο κακό στον τόπο μας? Για πόσα χρόνια ακόμα θα γράφουμε αφιερώματα μνήμης για τα όνειρα που χάσαμε?
Comments
Post a Comment