Claire Patterson: Έδωσα πίσω το παιδί που είχα υιοθετήσει
Η βρετανίδα φωτογράφος εξηγεί: Γιατί έδωσα πίσω το παιδί που είχα υιοθετήσει
Πώς μπορεί μια μητέρα που έχει υιοθετήσει ένα παιδάκι να πάρει την απόφαση να το δώσει πίσω; Μια Βρετανίδα φωτογράφος που το έκανε, εξηγεί γιατί προχώρησε σε αυτήν την κίνηση και περιγράφει τα συναισθήματά της.
Έχοντας επικεντρωθεί στην καριέρα της μέχρι τα 35, η Claire Patterson δεν είχε ακούσει το βιολογικό της ρολόι να χτυπάει. Κάπου εκεί όμως, έχοντας ήδη μια σπουδαία επαγγελματική σταδιοδρομία και την οικονομική δυνατότητα, η Βρετανίδα φωτογράφος αποφάσισε ότι ήθελε ένα παιδί. Και έτσι υιοθέτησε ένα αγοράκι.
Αφού ακολούθησε όλο το τυπικό που προβλέπεται στη Βρετανία σε τέτοιες περιπτώσεις, είδε και ένα βίντεο με παιδάκια προς υιοθεσία. Ξεχώρισε ένα αγοράκι που καθόταν πίσω πίσω μόνο, στο πάτωμα και ξαφνικά σηκώθηκε και άρχισε να χαμογελά. «Έλιωσα», λέει η Claire.
«Δεν ήθελα ένα παιδί με αναπηρία, καθώς θα το μεγάλωνα μόνη μου και δεν θα τα κατάφερνα. Στα χαρτιά του παιδιού έγραφε ότι ήταν ένα υγιές, φλύαρο αγοράκι και ήμουν ενθουσιασμένη που θα μπορούσα να τον πάρω σπίτι. Ήταν μια ξεχωριστή ημέρα όταν τον πήρα σπίτι», σημειώνει.
 |
«Σκέφτηκα, ότι με λίγη αποφασιστικότητα και προσοχή, όλα ήταν θέμα χρόνου να μπουν σε σειρά και ο μικράς να ξεπεράσει τα προβλήματά του».
Όταν πήρε στο σπίτι τον μικρό, εξομολογείται πως άρχισε να ανησυχεί ιδιαίτερα. Το σχήμα του κεφαλιού του ήταν περίεργο, ήταν πολύ επίπεδο στο πίσω μέρος. «Άρχισαν να χτυπάνε καμπανάκια, αλλά και πάλι δεν ήξερα τι θα ακολουθούσε. Δεν έκανε τίποτα από αυτά που περίμενες ένα παιδί στην ηλικία του να κάνει», λέει και προσθέτει: «Δεν μπορούσε να μιλήσει, δεν μπορούσε να σταθεί όρθιο, ήταν πολύ αδύναμος».
Τον πήγε σε λογοθεραπευτή και τον ενθάρρυνε συνεχώς να μιλήσει, ωστόσο το μόνο που κατάφερε ο μικρός να πει ήταν η λέξη «μαμά». Με τον καιρό έμαθε να περπατά. Το μεγάλο σοκ, όμως, για την Claire ήρθε τον Οκτώβριο του 2012, έναν χρόνο αφότου είχε υιοθετήσει τον μικρό. Πήγαιναν μαζί στους γονείς της, όταν σταμάτησε σε ένα βενζινάδικο. Και καθώς περίμεναν με τη μηχανή σβηστή, γύρισε στο πίσω κάθισμα και είδε τον μικρό να παθαίνει κρίση. «Ήταν μια από τις πιο τρομακτικές στιγμές της ζωής μου», λέει. Δυστυχώς δεν ήταν κάτι τυχαίο, αλλά η πρώτη από μια σειρά κρίσεων, που τον έστειλαν τελικά στο νοσοκομείο. «Είχε κάποιο νευρολογικό πρόβλημα, στον εγκέφαλο. Είχε γεννηθεί με αυτό», σημειώνει η Claire.
«Πάθαινε 36 κρίσεις την ημέρα. Η επιληψία ήταν ένα σύμπτωμα μόνο της ασθένειάς του. Δεν ήξερε ποιος ήταν. Κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να κοιμάμαι με την τσάντα μου στα χέρια μου και το τηλέφωνο έτοιμο, να καλέσω το ασθενοφόρο αν χρειαστεί. Οι επιληπτικές του κρίσεις ήταν εκτός ελέγχου. Είχε δυσκολίες στην αναπνοή και μια φορά έπεσε και σε κώμα. Κάποια στιγμή εφθασε πολύ κοντά στον θάνατο. Ήταν πολύ αγχωτική η κατάσταση και εγώ είχα φθάσει στα όρια των σωματικών και των ψυχικών μου αντοχών», εξομολογείται στην Daily Mail η Patterson και προσθέτει πως δεν είχε άλλη επιλογή, από το να καλέσει τους κοινωνικούς λειτουργούς, οι οποίοι, όπως λέει η ίδια, συμφώνησαν, όπως και οι γιατροί, ότι το παιδί δεν μπορούσε πλέον να μένει στο σπίτι. Χρειαζόταν νοσοκομειακή φροντίδα.
«Ήταν μια δύσκολη απόφαση, τον αγαπούσα», είπε. «Δεν μου ήταν εύκολο, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο και έπρεπε να τον δώσω πίσω».
Παρ' όλα αυτά, η Patterson λέει ότι παρότι οι κοινωνικοί λειτουργοί συμφώνησαν ότι δεν μπορεί πλέον να τον φροντίζει, δεν ήταν δηλαδή μια κατάσταση που εξαρτιόταν από την ίδια, όλη αυτή η ιστορία ήταν δεδομένο ότι θα της έβαζε κάποια εμπόδια, σε περίπτωση που ήθελε να υιοθετήσει άλλο παιδάκι. Έτσι, πήγε στο δικαστήριο, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι όλη αυτή η ιστορία δεν θα είχε κάποια επίπτωση στο μέλλον. «Έπρεπε να τον δώσω πίσω και δεν έφταιγα εγώ...», λέει.
capitalbay.com
kapouti.com
Comments
Post a Comment